निसर्गाच लोभस रूप
,आणखीच डोळ्यास भोवते
जेव्हा वाऱ्यासोबत
हिरवे झाड झुळूझुळ डोलते
ढग गर्जती नभामध्ये
पाखरा देइ मायेचा सहारा
भिजलेल्या धरतीवर
बीज अंकुरुन फुलायला लागते
रिमझिमणारे थेंब
पावसाचे पानावरी हसू पाहते
चिंब भिजलेले झाड
सोनुकले वर्षाने किती आनंदते
नांगर हाकत शेतामधी
तो थकून जातो पार
निवांत वेळी
झाडाच्या छायेत तो हलकेच निजायला लागते
वृक्ष माय – बाप
सर्वाचा उन्ह पानांवर झेलते
त्यागातच जाते जीवन
त्याचे स्व;तास काय मागते
फळ - फुल त्याची
देतो सर्वाना वाटूनि
लेकराची भूक
भागवतांना मनोमन हसायला लागते .
आयूष्य जाते त्याचे
देता – देता
हे माणसाला कधी बर
कळते
वृक्षाची कत्तल करून
माणूस कुऱ्हाळी
पायावर मारते
माये समान प्रेम झाडाचे टपटप गळतात आसवे
दिसू न देता कुणास
ते चटकन पुसायला लागते
माणसाचा जन्म तयांवर
शेवटी हि त्यावरच होते
शेवट पर्यन्तची साथ
आपली तोच मित्र जपते
देता निरोप शेवटचा
डबडबतात त्याचे हि डोळे
आपल्या विरहाने तो
हि सखा अग्नीत जळायला लागते .
अॅड विशाखा समाधान बोरकर
ता. पातुर जि. अकोला
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा