पाहता ते घाव हाताचे
काळी माती रडू लागली
ओरबडलेल्या काट्याने
रक्ताने ती नाहुण गेली
त्या अनवाणी पायाला
ती वहाण मायेची झाली
बळीराजा तो लेक तिचा
कशी उपवासाची वेळ आली
न पावतो तो सावकार
न पावतो तो बाजार
मातीमोल मिळे भाव
कष्टाची ना किंमत केली
काळी माती म्हणे तयाला
नको सोडू धीर तू राजा
येईल दिवस तूझ्याच रे
सपना त्याला दाखवू लागली
लेक होता निजलेला
ती हळूच त्याला कुरवाळी
लांबच झोप कशी राज्याला
ती चिंतेने ती पाहू लागली
हाक मारे ती लेकाला
साद ना मिळाली तिला
घेतले तिने पांघरुन मायेने
काळी माती रडू लागली...
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा